Bugün trenle Tarsus'tan Mersin'e dönerken karşımda bir küçük kiz ve babannesi oturuyordu. Küçük kız öyle sevimli, öyle tatlı ki... Bana bakıyor, ben gülümseyince suratini sakliyordu, ne de sevimli bir utanıștı o öyle... Birkaç gülüşmemizin ardından, ellerini kulaklarına götürdü ve suratını hafifçe düşürdü. Demek istediği şey ise 'ben duyamıyorum' idi. Babannesi ağzını yavaşça oynatarak 'abla' demesini öğretmeye çalıştı, bana oyle güzel bir sessizlikle abla dedi ki, tutup sarılmak istedim. Tam tren istasyona vardığında veda etmek için işaret dilinden bildiğim tek cümleyi ona gösterdim. 'Seni seviyorum.'
Yuregimden geçen de buydu, onu gerçekten de cok sevmistim. O şeker kız, bugün benim yüreğimi ısıttı.
İyileşme sansi varmış, Allah'ım acil şifalar versin. O ve onun gibi nice güzel insan, Allah'ım sizi korusun... Sizi seviyorum.
Sizi anlamayi öğreneceğim söz veriyorum